Het begon zo. Op een dag had ik me gevestigd en voelde ik me ergens thuis. Ik had een eigen huis, nu ja, toch een huurhuis. Een eigen stukje grond dat op een tuin leek en waarop een eik groeide die zijn gehavende armen naar de hemel uitstrekte. Daarachter waren ongelijke stroken akkerland te zien, een sloot die als rivier dienst deed, en verder, tot aan de horizon, kronkelende verkeersaders waarop van ’s ochtends tot ’s avonds auto’s heen en weer reden.
Iedere avond ging ik met een kop thee in mijn handen op het terras zitten en keek ik naar de dramatische zonsondergang aan de horizon. Toen dacht ik terug aan de Kleine Prins en kreeg ik het idee om een roos in mijn tuin te planten, want zonder deze koninklijke bloem was het toch geen echte tuin.
Ik was nooit een goede tuinier geweest. Het nam dan ook wat tijd in beslag voordat ik in het tuincentrum in de buurt de juiste bloem had gevonden. Duizenden in een metalen net gevangen rozen staken zonder iets te zeggen hun armen naar me uit. Beschaamd, bijna tersluiks, raakte ik de fluwelen bloemblaadjes aan, onderzocht ik de vastheid van hun stelen en gaf ik ze aandacht, goed wetend dat ik valse verwachtingen over ze had. Dat ik slechts met één bloem naar huis zou gaan. Maar uiteindelijk nam ik een beslissing. Ik koos een middelgrote bloem. Geen bijzonder mooie, maar ook geen lelijke, geen oude maar ook geen al te jonge. ‘We zullen goed bij elkaar passen,’ dacht ik.
Wil je meer teksten van Agnieszka lezen? Dat kan op haar blog, waar ze zowel in het Pools als in het Nederlands schrijft.