Onlangs besefte ik dat ik meer ondergedompeld in de taal ben geweest dan ik dacht. Dat besef leidde eerst tot verbazing, dan verdriet en ten slotte tot geluk. Waarom?
Beeld je een gewone dag in: je werkt op jouw computer en de radio speelt op de achtergrond. Zonder te beseffen in welke taal het liedje dat op de radio speelt, is uitgevoerd, krijg je tranen in jouw ogen. Na enkele momenten, ben je je bewust van het feit dat het liedje in het Nederlands is en dat jouw hersenen het waarschijnlijk als jouw moedertaal beschouwden. Dat leidt tot verbazing. De tekst van het liedje leidde tot het verdriet. En ten slotte, leidde alles samen tot het geluk dat je op drie jaar tijd, zolang als je in België woont, het Nederlands beter beheerst dan je oorspronkelijk dacht.
Dat gebeurde mij met het liedje “Papa, ik lijk steeds meer op jou” van Stef Bos. Misschien zullen de mensen die het liedje kennen zeggen: ‘Ah, dat is een prachtig liedje, geen wonder dat je zo hebt beleefd.’ Maar voor mij betekent dit nog meer. Het moment raakte me diep in mijn hart en ik was verward door de complexiteit van emoties. Ten eerste heb ik de liedjestekst van het liedje helemaal begrepen. Ten tweede had die liedjestekst dezelfde krachtige invloed op mij als in mijn moedertaal. Ten derde kende het verdriet om de overleden vader de taalgrens niet. Het duurde eventjes tot ik alles wat gebeurde kon vastleggen en het hele spectrum van emoties kon begrijpen. Als je geneigd bent zoals ik om altijd nuances en lagen in allerlei dingen te vinden, zullen jullie me begrijpen.
Later heb ik er veel over nagedacht. Het verband tussen taal en emoties is altijd boeiend. Ik herinnerde me momenten met nieuwe vrienden in België wanneer ik niet alles in het Nederlands perfect kon uiten. Maar door de emoties die je ontwikkelt met jouw vrienden en vriendinnen, begrijpen jullie meer dan wat uitgesproken is met enkele woorden en het kijken in de ogen. En opnieuw concludeer ik dat de basis van elke relatie uit enkele woorden kan bestaan, maar het kan alleen ontwikkeld worden door de taal.
Ondanks het verdriet omarmde ik die belevenis als een onschatbare waarde en een dierbare toevoeging aan mijn Belgische leven.
Ten gevolge van belevenissen zoals deze beginnen nieuwe verhalen, toch?