Vierenveertig dagen. Vijfentwintig vierkante meter. Eén persoon. Maar één. Ik herinner me nog de laatste keer dat ik een ander aanraakte. Nu wens ik dat ik hem wat langer had vastgehouden. Ik had nooit gedacht hoe belangrijk aanraking is. Het is zo normaal, zo gewoon, zo simpel. Maar toch zo gevaarlijk tegenwoordig. Ik wilde een bloemetje geven aan een vriend, maar dat mag niet. Ik wilde een vriendin knuffelen want ze was verdrietig en eenzaam. Ik wilde iemand kussen voor zijn verjaardag. Mag niet.
Ik glimlachte altijd graag naar mensen op de straat en in de supermarkt. Nu zien ze dat niet, omdat ik een mondmasker draag. Toch blijf ik glimlachen. Misschien werden mijn ogen praatzieker. Misschien kunnen ze verhalen vertellen die mijn mond niet meer kan. Misschien kunnen mijn wimpers mensen omhelzen. En telkens als ik mijn ogen sluit, hou ik ze wat dichterbij.