Er zijn altijd aanleidingen tot mijn artikels en ze zijn altijd heel eenvoudig, elementair, des levens zoals voor dit artikel. Ik ben namelijk naar een bioscoop geweest om er naar een Duitse film te kijken. Voor de film werden er allerlei reclames getoond, maar eentje was echt bijzonder: hij trok je aandacht onmiddellijk zoals goede reclames dat altijd doen. Het gebeurde voor de zomer en misschien hebben jullie hem al gezien, maar toen was hij splinternieuw. De slogan heb ik onmiddellijk onthouden omdat het er een is die blijft hangen, die inspireert. En als je hem later tegenkomt, herinner je je hem nog en schrijf je er misschien een artikel over, zoals ik.
Het gaat over een jonge vrouw die op een warme dag door de stad loopt en net voor de zonsondergang komt ze een meisje met een hoofddoek tegen. Na een subtiele aanbieding van de Coca-Cola en zonder woorden, alleen sprekend met hun ogen (zoals we dat vaak met onze zielsverwanten doen), wachten ze samen tot het moment waarop de zon onderging zodat het voor het meisje met de hoofddoek mogelijk was om te drinken. De boodschap was: wat ons bindt is groter dan wat ons scheidt! Het doet je natuurlijk denken aan een breder verhaal…
Ten eerste vergeten wij altijd wanneer het gaat over verschillen dat we allemaal mens zijn met onze leuke momenten maar ook dagelijkse uitdagingen, bekommeringen omtrent werk, familie, enzovoort. We komen elkaar in de trein, op straat, in de klas of op kantoor tegen en we lijken met onze gewoontes, denkwijzen meer op elkaar dan we aanvankelijk denken. Een glaasje Coca-Cola in dit geval, een hand uitgestrekt naar elkaar, telt en het is onvergetelijk. Heb je dat ooit geprobeerd? Gewoon menselijk zijn, zonder vooroordelen die vaak aan bod komen in onze dagelijkse omgang. We zijn echter allemaal van vlees en bloed gemaakt, we voelen dezelfde emoties, het leven daagt ons op alle gebieden uit op dezelfde manier omtrent partners, werk, kinderen, woning… en ik geloof diep dat we voor elkaar betere gedachten koesteren dan sommigen na de laatste verkiezingen zouden geloven. Ik had dit artikel gemakkelijk “Wat ons scheidt” kunnen noemen, maar dat wou ik niet doen omdat ik me graag wou concentreren op dingen die we gemeen hebben, als er al twee kanten moeten zijn. Soms spreken we dezelfde taal, soms niet. Sommigen hebben aanleg voor talen, sommigen niet. Persoonlijk vind ik dat alles begint met taal en dat alle latere keuzes en richtingen ervan afhankelijk zijn. We moeten elkaar aanvaarden in onze gelijkenissen, maar ook in onze verschillen. Er is alleen wat wil nodig om elkaar volop te begrijpen. En die wil aan beide kanten vind ik de doorslaggevende factor in dit ingewikkelde en veelzijdige verhaal.
Ten tweede delen we meer waarden en normen dan sommige mensen denken. Hoewel politici en tv-mensen deze uitdrukking in hun spreektaal vaak gebruiken, begin je ontegensprekelijk te denken dat er een oneindige lijst van normen en waarden bestaat, die we niet delen. Soms is dat een manier en spreekwijze geworden om het verschil in de verf te zetten. Maar iedereen heeft recht op een wederwoord, toch?
Hoewel ik van een ander Europees land kom, hoogopgeleid ben, een benijdenswaardige carrière in een andere voertaal heb en ik geen typerende uiterlijke kenmerken heb, krijg ik vaak de vraag: ben je nu al aangepast aan onze cultuur? Vanaf het begin, zeg ik dan. Dit land is een van mijn landen en dit is een van mijn identiteiten. Ik kwam met liefde en respect in dit land aan, alleen met de behoefte aan een georganiseerd systeem, een betere kwaliteit van leven (hoewel mijn landgenoten me hier zeker zullen tegenspreken) en mijn innerlijke vrede. Ik heb niets anders gevraagd of verwacht van dit land behalve dat ik inwoners van dit land zou kunnen ontmoeten, hun levensritme zou kunnen voelen, hun meningen zou kunnen horen en met hen zou kunnen spreken als mens. Gelukkig heb ik de kans om dat te doen en apprecieer ik enorm de mensen met open armen en geest, die in mijn leven in België binnengekomen zijn.
Volgens mij bestaan er uiteraard verschillen, maar ze zijn niet zo groot, onoverbrugbaar, dat we aan twee verschillende kanten moeten staan en dat de nieuwe generatie stemmers de gemakkelijkste keuze maakt uit angst voor het onbekende. Bewust zeg ik niet vreemd. Ik ga helemaal akkoord dat de inzet van beide kanten moet komen en dat er zonder die benadering geen vooruitgang kan worden geboekt. Ik pleit gewoon om iedereen een kans te geven en nieuwe generaties de juiste manier te tonen waarop we zouden moeten omgaan met verscheidenheid. Anders zouden we onszelf morgen afvragen of we hard genoeg hebben geprobeerd. Als je het mij vraagt, wil ik geen verdeelde samenleving, hoewel de huidige politiek overal ter wereld een vervreemding van elkaar bevordert.
Ten slotte, aanvaarden wij uitlopende opinies en identiteiten binnen dezelfde etnische gemeenschap als een natuurlijke variatie en vragen we ons niet af of die andere tot deze cultuur behoort of niet omdat hij een andere mening heeft. We kunnen elkaar in dat geval waarderen ondanks verschillen. Dat is ook de kern van vriendschap, toch? Het zou uiteraard gemakkelijker zijn als wij allemaal hetzelfde zouden zijn, maar de werkelijkheid is gelukkig anders en de veelzijdigheid van onze gemeenschap is de rijkdom die we moeten koesteren en alle voordelen ervan op de juiste manier zouden moeten gebruiken. Eenvoudige oplossingen bestaan niet.
Kortom, laten wij verbindingen zoeken!