Alleen adem
Ik ben geen moslim of christen of jood, niet hindoe
boeddhist, soefi of zen.
Geen enkele religie of cultureel systeem.
Ik kom niet uit het Oosten of het Westen,
niet uit de oceaan of uit de grond,
niet natuurlijk of etherisch,
helemaal niet uit elementen samengesteld.
Ik besta niet,
ben geen entiteit in deze wereld of in de volgende,
stam niet af van Adam en Eva of enig oorsprongsverhaal.
Mijn plaats is plaatsloos,
een spoor van de spoorlozen.
Geen lichaam of ziel.
Ik behoor tot de geliefden,
heb de twee werelden als één gezien en roep ze aan en ik weet,
eerste, laatste, uiterlijke, innerlijke,
alleen die adem ademende mens.
Iedereen die echte liefde zoekt, lijkt een beetje teleurgesteld of wanhopig te zijn. Omdat echte liefde geen specifiek teken, geen specifieke vorm, plaats of kleur heeft. Het kan allerlei vormen aannemen en op allerlei manieren voorkomen. Je kan het verwachten of niet, het kan wit of zwart zijn, het kan soms genezen of pijn doen, maar het enige wat het niet kan zijn, is verloren zijn. Als het verloren is, is het geen ware liefde want ware liefde is nooit weg. Ze leeft voor altijd, zelfs als we niet bestaan. Ze is eeuwig en sterft nooit. De meest primaire, mooie, stabiele en ware liefde die iedereen vanaf het begin van zijn leven ervaart, is de liefde tussen kind en moeder: een liefde die nooit verandert of vermindert, zelfs niet doorheen de tijd of door de omstandigheden. Misschien is dat de reden waarom Rumi heeft gezegd: “God wilde niet overal zijn en met iedereen, dus creëerde hij moeders om hem te vertegenwoordigen en ze zijn de uitstraling van God. Ze zijn geen schepsels, zij zijn scheppers.” Voor sommige mensen heeft liefde een meer religieuze betekenis en volgens hen is God de echte “eigenaar” van de liefde, en niemand anders. Terwijl voor anderen de liefde in een persoon verschijnt. Dit komt het meest voor onder ons en bijna iedereen ervaart dit tijdens zijn leven. Hoewel er door grote schrijvers over de hele wereld en door de eeuwen heen veel boeken, verhalen, romans, poëzie over liefde in verschillende talen zijn geschreven, heeft de mens toch nog geen precies beeld, noch definitie van ‘liefde’. Maar wat het meest gemeenschappelijke ding tussen alle tijden en generaties blijft, is de behoefte aan dit fenomeen, want het leven betekent niets zonder haar. Liefde kan soms ook beïnvloed worden door factoren zoals maatschappelijke positie, religie, financiële status, traditie en de plaats waar je woont, door de mensen die geen duidelijke, concrete definitie en diep begrip van liefde hebben. Het lijkt erop dat dit overal gebeurt en er zijn geen uitzonderingen. Op sommige plaatsen gebeurt het meer, op sommige plaatsen minder. We leven nu in de 21ste eeuw, in een heel vreemde tijd. Het leven van de mens is veel veranderd in vergelijking met een eeuw geleden, maar er is nog steeds hebzucht en ze is zelfs nog groter geworden. Ach, deze hebzucht van de mens eindigt nooit. De ene wil naar de maan, een ander wil kernwapens bezitten. Iemands goed wordt vernietigd om meer olie te bemachtigen, terwijl een ander dan weer geen water heeft om te drinken. Er is ook veel concurrentie tussen landen over wie bijvoorbeeld het sterkste kernwapen heeft of wie het kan maken. Tegen mensen die naar de maan willen gaan, wil ik zeggen dat er in het hele universum geen mooiere en levendigere plek dan de aarde is, het universum waartoe ik behoor. De aarde is mijn thuis en mijn liefde en ik wil nergens anders naartoe gaan, tot de dag dat mijn echte schepper me roept. Ik wil aan degene die meer wil vragen of ze hun hebzucht zouden willen opgeven, als ze vreugde en de macht van dankbaarheid zouden kennen. Ik zou aan mensen die kernwapens willen of maken willen vragen waarvoor of tegen wie ze ze willen gebruiken. Ik wil zeggen dat er geen sterker gereedschap en wapen dan liefde en medeleven bestaat, want ze néémt geen leven, maar ze gééft leven. Ze geneest allerlei soorten pijnen en wonden. Liefde kent geen vijand. Met andere woorden: liefde is het geheel en wij zijn alleen maar deeltjes”.