Mijn dochter Chloe was te vroeg geboren na een moeilijke zwangerschap. Ik wist al dat ze naar de afdeling ‘neonatologie’ van het ziekenhuis moest gaan, maar ik besefte niet dat bijna alles in het Nederlands zou zijn. Ik ben Engelstalig en ik was al met Nederlandse lessen begonnen, maar ik zat toen nog maar in niveau 2. Ik was niet voorbereid op de hoeveelheid en het niveau van Nederlands dat ik de komende maanden zou horen. De verpleegsters zouden alleen in het Nederlands met mij praten en dat was zeker niet ideaal, maar Chloe was zogezegd gezond, slechts een beetje te vroeg geboren en dus leek het op dat moment niet zo erg.
Ze hadden me verteld dat ik haar niet mocht oppakken tenzij er een verpleegster aanwezig was, en vreemd genoeg kon ik daarmee leven. Ze hing vol monitoren, draadjes en had een neussonde, want ze kon moeilijk eten. Maar op haar derde dag, toen ik hoorde dat ik haar niet mocht aanraken omdat ze te prikkelbaar was, was ik meer dan verbaasd. Aan ene kant omdat ze mijn baby was en ik niet begreep waarom ik haar niet mocht aanraken als ik dat wilde, en aan de andere kant vroeg ik me af wat de betekenis van het woord ‘prikkelbaar’ was. Er is geen exacte vertaling in het Engels, maar ik kon zien dat ze gevoelig was voor alles: het licht, geluiden… en dus kon ik de betekenis raden en begreep ik dat ik haar niet mocht aanraken omdat het haar pijn zou doen.
Toen ze vier dagen oud was, werd haar gezondheid erger en ze moest overgebracht worden naar een ander ziekenhuis. Ze was erg ziek geworden en had hulp nodig van de dokters op de intensieve zorgafdeling. Ik mocht niet bij haar zijn in de ziekenwagen: de dokter moest haar onmiddellijk beginnen te onderzoeken en behandelen, en mijn man en ik moesten apart rijden. Toen we aankwamen, mochten we niet in haar kamer komen omdat de dokters bezig waren met testen en bloedafnames.
Ze zochten een oorzaak voor de groene vloeistof die uit haar buik kwam via haar neussonde. Een verpleegster kwam in de wachtkamer bij ons zitten en met ons spreken, maar ik kon me niet focussen op haar woorden, haar Nederlandse woorden. Ik was in mijn eigen hoofd druk aan het nadenken over wat er aan het gebeuren was . Na een tijdje en na een conversatie tussen haar en mijn man, die gelukkig Nederlandstalig is, mochten we naar binnen in de kamer van Chloe, en toen ik haar zag liggen in de couveuse, was ik sprakeloos. Ik wou haar vasthouden, maar nu had ze nog veel meer draadjes aan haar lichaam, en een infuus in haar hoofd. Er was geen mogelijkheid om haar vast te pakken.
Ik was ontzettend dankbaar dat de dokters met me in het Engels wilden spreken. Ik had begrepen dat Chloe ziek was en ze een operatie moest ondergaan. Toen ze me dat vertelden, had ik duizend vragen, maar geen antwoorden. Ik begreep de Engelse woorden van de dokters, maar de Nederlandstalige verplegers konden me geen antwoorden geven. Toen de hoofdarts tegen me zei dat ze dacht dat Chloe zou kunnen overlijden, begreep ik elk woord. Bij al haar vier operaties, begreep ik wat de dokters tegen me zeiden, maar alleen de woorden. Ik kon het onderliggende bericht niet begrijpen: hoe was het mogelijk dat mijn baby zo ziek was en misschien niet thuis zou kunnen komen?
Ik had geen enkel idee wat er aan het gebeuren was met Chloe in haar dagelijkse leven, een test hier en een andere test daar, een scan, een foto, een echo, een ruggenprik: wat was de betekenis van al die woorden? Je mag me niet misverstaan, er was veel dat ik wel begreep maar ik kon nooit in detail dingen vragen over Chloe, er was geen tijd en het was ontzettend vervelend als ik het antwoord niet begreep. Het leven op de neonatologie-afdeling loopt snel, op de ergste dagen veranderen dingen om de zoveel minuten. Op de dag na Chloe’s derde operatie, vroeg ik aan de verpleegster of alles in orde was met Chloe. En haar antwoord was dat ze stabiel was, maar niet in orde. Ze had geen tijd om dat uit te leggen en eerlijk gezegd, had ik geen energie om dat te begrijpen. Normaal gezien, als je kind ziek is, zijn extra knuffels vaak de oplossing om een veilige sfeer te creëren, maar dat was geen optie voor mij. Chloe was onder diepe narcose en machines waren aan het ademen voor haar.
Ik probeerde de machines te begrijpen, maar het was nutteloos. En er was niets dat ik voor haar kon doen, niet in het Engels en niet in het Nederlands. Ik wachtte. Na vijf dagen was ze wakker en de verpleegster legde haar in mijn armen. Ze was thuis in mijn armen en taal was niet belangrijk.
Ze is nu thuis bij ons: gezond, blij, grappig en perfect! Ik woon Nederlands lessen bij om mijn Nederlands te verbeteren voor alle lopende ziekenhuisafspraken en om met mijn Nederlandstalige familie te genieten van mijn toekomstige leven in België.
Abigail werkt nu als vrijwilliger bij Brussels Childbirth Trust, een vrijwilligersorganisatie in Brussel en omstreken die Engelstalige ouders informeert, begeleidt en hen een netwerk biedt. Meer info vind je hier.