- Van waar ben je? (Mijn accent verraadt me opnieuw, zeker?)
- Van Polen. (Dju toch, ik ging vanaf nu toch ALTIJD 'van Oud-Heverlee' antwoorden.
Weeral vergeten.)
Deze keer ben ik kunnen ontsnappen aan het ‘ik heb ook een Poolse kuisvrouw’-vervolg van het gesprek. Ja, ik weet het: het is niet slecht bedoeld. Men zoekt verbinding, iets om aan te kunnen tonen dat men weet waar Polen ligt. Wat ik wel jammer vind is, dat nadat ik mijn afkomst heb bevestigd, er geen andere vragen volgen over - bijvoorbeeld - wat ik graag doe, of waarom ik geobsedeerd ben door de nervus vagus.
Mensen hebben allemaal een ‘verkleedkoffer’ met verschillende hoeden die zij - afhankelijk van de situatie - opzetten: een moederhoed, een patiënthoed in de wachtzaal, of een samen-aan-de-kassa-aanschuivenhoed. En ook een Poolse vrouw-, fotografe- en collegahoed. Uit mijn koffer wordt er vaak maar één, steeds dezelfde hoed gehaald: die van Poolse kuisvrouw.
Het idee om daar iets aan te doen, pruttelde al een aantal jaar in mijn hoofd. Ik was op zoek naar het juiste formaat, om het contrast te tonen tussen de connotatie die men maakt met onze afkomst (daarom de symbolische gele handschoen) en de indrukwekkende (maar in eerste instantie onzichtbare) kant: een passie of talent.
Ik verzamel verhalen van vrouwen die deel willen nemen aan mijn project, en verwerk ze in portretten. Zo krijgt elke vrouw een eerst sober, bijna anoniem beeld in een beige, neutraal topje en een (onder)broek, en een tweede foto, waar haar talent tot zijn recht komt.
Ik hou van breien en knutselen en ik maak allerlei versieringen van soms onopvallende dingen. Ik verweef boho, glamour, loft... en zelfs 'iets uit niets', met - onbescheiden gezegd - indrukwekkende resultaten. Ik heb veel ideeën in mijn hoofd die ik zo snel mogelijk zou willen realiseren. Ik hou van de momenten wanneer ik alleen aan iets werk: het is mijn ‘me-time’.
Als ik aan het werk ben, denk ik er al aan om 's avonds een stukje te gaan fietsen. Ik voel de spreekwoordelijke vlinders in mijn buik bij de gedachte dat ik over een paar uur op de fiets zal stappen en zal vertrekken. Misschien rijd ik vandaag dertig kilometer of misschien honderdvijftig. Ik zal pas onderweg beslissen. In gedachten zal ik zeker teruggaan naar wat er vandaag al gebeurd is en de ‘wat alsen’ analyseren. Ik zal even stoppen om de natuur te bewonderen en misschien een paar zinnen uitwisselen met een vreemde.