'Zevenentwintig graden, tamelijk zonnig', liegt het internet. Twee (nauwelijks zichtbare) wolken zijn een zwakke reden voor 'tamelijk'.
Mijn zintuigen zijn gespitst op alles wat koud en nat is: een watermeloen rechtstreeks uit de koelkast, het geluid van de tuinslang, foto's van zeewater.
Mijn handen plakken aan de bril, de bril aan de neus, ik veeg het gezicht constant af met een zakdoek, net als mijn – God hebbe zijn ziel - opa Jurek.
Dwalende gedachten teleporteren me naar de achtertuin met een oude badkuip (het equivalent van de opblaasbare zwembaden van tegenwoordig) en een pingpongtafel die we ergens hadden gekregen.
Ik zet mijn blote voet op het hete beton en in die hitte voel ik de belofte van een zorgeloze zomerdag en misschien zelfs een uitstapje naar het strand, als mijn tante ons mee wil nemen.
De meeste van mijn mooie jeugdherinneringen zijn verbonden met de zomer - elk jaar komen ze naar boven als de eerste blaadjes van de zonnebloemen verschijnen.
Het omwisselen van mijn zwembroek (nou ja, oké: gewone onderbroek) in een droge, nadat ik uit de zee kwam;
'Bambino-ijs' verkocht door een magere man met snor;
Broodjes bedekt met zand (sand-wiches), die ik liggend eet;
Zeeschelpen;
Stiekem plassen in het water. (Ja, natuurlijk, JIJ ging altijd naar het toilet, ik niet);
Blauwe lippen en gerimpelde, van het zwemmen en rollen in water, vingertoppen.
Steeds vaker denk ik dat het strand mijn 'safe space' was.
Daar kon ik mijn constant waakzame voelsprieten laten rusten.
Ik liet ze met me meedrijven in het koude, zoute water.
Als een grote kwal met twee poten.